2.Anne Rice - Wampir Vittorio, Wampiry

2.Anne Rice - Wampir Vittorio

2.Anne Rice - Wampir Vittorio, Wampiry

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ANNE RICE
WAMPIR VITTORIO
Tłumaczył Lesław Haliński
ROZDZIAŁ 1
Kim jestem, dlaczego piszę, co się wydarzy
Gdym był jeszcze małym chłopcem, przyśniło mi się coś strasznego. W owym śnie
dzierżyłem w ramionach odcięte głowy mojego młodszego brata i siostry. Ich nieme oblicza
cigle były żywe: na dużych oczach trzepotały powieki, policzki zaś czerwieniły się
rumieńcami. Niewysłowiona groza mnie również odebrała zdolność mowy.
Sen okazał się proroczy.
Nikt wszakże nie raczy uronić łezki - ani nade mn, ani nad nimi. Pochowano ich
potem bezimiennie, grzebic pod pięćset - letni pokryw czasu.
Jestem wampirem; imię me Vittorio. Piszę te słowa w najwyższej wieży podupadłego
zamczyska, wzniesionego na jednym z górskich szczytów Toskanii - tej arcypięknej krainy w
samym sercu Włoch. To właśnie tutaj przyszedłem na świat.
Jakkolwiek na to patrzeć, jestem wampirem nietuzinkowym. Żyję już od pięciu
stuleci, czyli od czasów Cosima Mediciego, i dysponuję ogromn sił. Za świadków niechaj
posłuż mi aniołowie, jeśli uda się wam skłonić ich do rozmowy. Miejcie się więc na
baczności.
Nie mam jednakże nic wspólnego z bohaterami „Kronik wampirów”. Mam na myśli
ow gromadę osobliwych romantyków, wywodzc się z położonego na południowych
krańcach Nowego Świata miasta Nowy Orlean bdź w dalszym cigu tam za mieszkała.
Znacie ich już zapewne z wielu pociesznych ksig i opowieści.
Nic mi nie wiadomo o tych przerażajco prawdziwych postaciach, które paraduj
przed wami pod osłon fikcji literackiej. Nie s mi znane ich niebiańsko ponętne grzęzawiska
w Luizjanie, dlatego też, poczwszy od tego zdania, żadnej wzmianki na ich temat w
niniejszym tomie już nie uświadczycie.
A jednak to właśnie one skłoniły mnie do przelania na papier opowieści o mych
młodych latach, do snucia gawęd o własnej przeszłości. W ten sposób okruchy mego żywota
zostan uwiecznione w księdze, która - by tak rzec - krżc po świecie szerokim, zetknie się
kiedyś za spraw przypadku bdź przeznaczenia z dziełami tamtych wampirów dotyczcymi.
Przez całe stulecia mej wampirzej egzystencji błkałem się po świecie, obserwujc go
bacznie i przenikliwie. Ani jeden z mych pobratymców nigdy niczym mi nie zagroził,
ponieważ udało mi się uniknć ich podejrzeń i pozostać dlań zupełnie nie rozpoznanym.
Nie pragnę tu jednak zdawać relacji z mych perypetii. Jako się rzekło: opowiem o
swoich pocztkach. Wierzę bowiem głęboko, iż mam wam do przekazania wieści zgoła
niezwykłe. Kto wie, czy po ukończeniu tej księgi nie stanę się z własnej woli jedn z postaci
w przeogromnym cyklu powieściowym, zaludnionym przez wampiry z Nowego Orleanu i
San Francisco. Na razie nie silę się na odpowiedź, bo i ta sprawa nie zaprzta mojej uwagi.
To tutaj spędzam swoje spokojne noce - wśród zarośniętych liśćmi kamieni, w
miejscu, gdziem jako dziecko zaznał tyle szczęścia. Zdeformowane i popękane ściany pokryły
się już ciernistymi krzewami porzeczek, a pachnce dęby i kasztany utworzyły dokoła
niewielki lasek. Wszystko to usposabia do spisania wydarzeń, które przypadły mi w udziale,
albowiem los mój wydaje się niepodobny do życia innych wampirów.
Bynajmniej nie zawsze przebywam tu właśnie.
Przeciwnie - najczęściej bytuję w owym mieście, które jawi mi się królow miast
wszystkich. We Florencji zakochałem się w chwili, gdym dzieckiem będc, zobaczył j po raz
pierwszy.
Cosimo Starszy prowadził naonczas swój potężny Banco Medici, troszczc się oń
osobiście, choć był najmajętniejszym człowiekiem w Europie.
W domostwie Cosima Mediciego rezydował wielki rzeźbiarz Donatello, wykuwajcy
swe dzieła z marmuru i brzu. Mieszkali tam nadto rozliczni malarze i poeci tudzież badacze
magii wraz z adeptami sztuki muzycznej. Prześwietny Brunelleschi - twórca kopuły w
największej z florenckich śwityń - wznosił podówczas kolejn katedrę, ponownie na zlecenie
Cosima. Michelozzo zaś trudził się nad przebudow klasztoru św. Marka, przystępujc
zarazem do pracy nad pałacem dla Cosima, rozsławionym później jako Palazzo Vecchio. Dla
najsłynniejszego z Medyceuszy przeczesywano też zakurzone biblioteki całej Europy w
poszukiwaniu klasycznych ksig Greków i Rzymian, by przekładać je potem na nasz włoski
język ojczysty, odważnie wybrany przez Dantego na tworzywo jego Boskiej komedii.
Pod dachem Cosima dane mi było - mnie, młodziutkiemu śmiertelnikowi, co go
fortuna i fatum pospołu sobie wybrały - tak, na własne oczy ujrzeć dostojnych gości soboru
we Florencji: papieża Eugeniusza IV i przybyłego z Bizancjum samego cesarza i patriarchę
Konstantynopola, Jana VIII Paleologa. Zawitali tam oni w celu zasypania przepaści między
Kościołem wschodnim i zachodnim, a jam jeno patrzył, jak w pełni swego majestatu
wjeżdżaj do targanego srog burz miasta i pożywiaj się przy Cosimowym stole.
Dość już tego, powiecie. Ja zaś się z wami zgodzę. Nie jest to wszak historia rodu
Medyceuszy. Pozwólcie mi atoli nadmienić, iż człek, który nazwie ich przy was
niegodziwcami, sam jest niespełna rozumu. W końcu nikt inny jak właśnie potomkowie
Cosima otoczyli opiek Leonarda da Vinci, Michała Anioła i całe legiony innych artystów. A
wszystko to za spraw bankiera (bdź też lichwiarza - jak zwał, tak zwał), co zechciał dodać
Florencji piękna i splendoru, albowiem uznał to za chwalebne i pożdane.
Do Cosima powrócę w stosownej chwili, zreszt jedynie w kilku krótkich słowach.
Choć przyznać się muszę, że zwięzłość nie należy do moich przymiotów, tutaj powiem wam
tylko, że człowiek ten cigle jest wśród żywych.
Ja zaś od roku 1450 sypiam w towarzystwie umarłych.
Zanim poznacie moje pocztki, niech będzie mi wolno uzupełnić niniejsz przedmowę
jednym jeszcze ustępem.
Nie myślcie, błagam, iż napotkacie tu starodawny styl. Nie liczcie zatem na drętw,
afektowan angielszczyznę, która przywoływałaby wizje zamkowych murów przez
górnolotne, acz skromne w istocie rzeczy słownictwo.
Swoj historię opowiem w sposób naturalny i kunsztowny zarazem, delektujc się
przy tym słowami, bom jest ich wielkim miłośnikiem. Jako istota nie podległa śmierci,
wchłonłem w siebie angielszczyznę czterech minionych stuleci - od sztuk Christophera
Marlowe’a i Bena Jonsona aż po urywany, chropowaty, lecz sugestywny język filmów z
Sylvestrem Stallone'em.
Znajdziecie mnie wszechstronnym, śmiałym, ba, bez mała szokujcym. Dlaczego
bowiem nie miałbym czerpać z pełnego arsenału mego epickiego talentu? Czyliż angielska
mowa nie wyszła już była poza obręb jednej tylko krainy, a potem dwóch, trzech, czterech
ldów? Stała się oto językiem całej planety - zarówno odludnych zaktków Tennessee, jak i
najodleglejszych wysp celtyckich, a także rojnych miast Australii i Nowej Zelandii.
Jestem dzieckiem renesansu, przeto param się wszystkim i bez żenady mieszam ze
sob przeróżne rzeczy. Czynię to w głębokim przekonaniu, iż służę w ten sposób jakowymś
wyższym celom.
Co tyczy się mej rodzimej włoszczyzny, niechaj czytane na głos imię Vittorio brzmi w
waszych uszach bardzo miękko, a inne italskie imiona z tej ksiżki obdarzcie tchnieniem
pełnym i wonnym. Jest to w istocie język tak słodki, że angielskie słowo stone (kamień)
rozrasta się w nim do rozmiarów trzech sylab: pi - ea - tra. Nic też nie równa się z nim
elegancj. Dlatego każdym innym językiem mówię z takim włoskim akcentem, jaki spotkacie
we współczesnej Florencji.
Raduję się więc niepomiernie, iż moje anglojęzyczne ofiary mog upajać się mymi
jedwabiście wymówionymi pochlebstwami, mym połyskliwie włoskim akcentem.
Nie jestem wszakże szczęśliwy. Nie wolno wam tak myśleć.
Nie napisałbym tego tomiszcza, aby ukazać los szczęśliwego wampira.
Mam mózg oraz serce. Otacza mnie również eteryczna podobizna siebie samego,
stworzona najpewniej przez jakieś Wyższe Moce. Wewntrz tej nienamacalnie zwiewnej
powłoki tkwi to, co człowiek nazywa dusz. Takoż i ja duszę posiadam. Hektolitry krwi nie
zatopi jej we mnie - nie przedzierzgnę się w beztroskiego upiora.
Okej, okej, okej. Podobno słowo to znane jest wszystkim mieszkańcom naszego
globu. Jesteśmy gotowi, możemy zaczynać.
Jednokowoż pragnę wam jeszcze zacytować pewnego zapoznanego, lecz wybornego
pisarza nazwiskiem Sheridan Le Fanu. Będ to słowa wypowiedziane w wielkiej udręce przez
opętanego bohatera jednego z doskonale napisanych opowiadań tegoż właśnie autora. Pisarz
ów, wywodzcy się z Dublinu, zmarł wprawdzie w roku 1873, zważcie wszelako na świeżość
jego języka i zatrważajc ekspresyjność, jakiej udzielił on postaci kapitana Bartona w
opowiadaniu The Familiar.
„Jakichkolwiek wtpliwości nie budziłaby we mnie autentyczność tego, co podaje się
nam za prawdy objawione, groz przepaja mnie jeden niezbity fakt: poza tym światem istnieje
inna, duchowa rzeczywistość, której mechanizm łaskawie się przed nami ukrywa. Niekiedy
wszakże - ku naszemu przerażeniu - system ów po części uchyla rbka swej tajemnicy.
Pewien jestem - ba! - nawet wiem (...), że istnieje jakowyś Bóg, straszny Bóg, i że wina
pociga za sob karę, wymierzon w tajemniczy i zdumiewajcy sposób przez siły dla nas
niepojęte i budzce bezbrzeżn trwogę. Wielki Boże, jakżem ja przekonany o istnieniu owego
duchowego wymiaru, który złowrogi jest, nieprzejednany i wszechmocny. Pod jego to
jarzmem uginałem się i uginam, doznajc mk właściwych wszystkim wiekuiście potępionym
istotom!”
I cóż wy na to?
Mnie samego ten fragment śmiertelnie bez mała ugodził. Raczej nie nazwę naszego
Boga „strasznym”, naszego wymiaru zaś „złowrogim”, choć w słowach tych zda się tkwić nie
dajce się nijak podważyć jdro prawdy. Aczkolwiek jest to fikcja literacka, nie brak w niej
chyba szczerych emocji.
Powyższy wyimek oceniam wysoko, gdyż ciży nade mn potworna kltwa, której ja
wśród wampirów jestem jedyn ofiar. Mniemam, iż inni s od niej wolni. Wedle mnie każdy
z nas - ludzie i wampiry, słowem: wszystkie istoty zdolne do uczuć i płaczu - cierpi wskutek
pewnego przekleństwa. Otóż i one: dysponujemy wiedz, której ciężar nas przerasta, i nie
możemy uczynić nic, absolutnie nic, aby oprzeć się jej sile i zwizanym z ni pokusom.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki

: 2. Mather Anne - Niedyskrecja, harlekinum, Harlequin Romance(1)

: 3. Pamiętniki Wampirów - Szał, Pamiętniki wampirów, Pamiętniki wampirów - Pamiętniki Stefano