3.Barbara Taylor Bradford - Być najlepszą, Ebooki, Saga Emma Harte (bez błędów)

3.Barbara Taylor Bradford - Być ...

3.Barbara Taylor Bradford - Być najlepszą, Ebooki, Saga Emma Harte (bez błędów)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->Bradford Barbara TaylorByć najlepsząPaula O'Neill, spadkobierczyni rodowej fortuny prowadzi luksusowy dom towarowy wLondynie. Jest nowym wcieleniem swej babki Emmy - godzi obowiązki zawodowe z rolą wzorowejmatki i żony. Jednak na jej drodze staje pozbawiony skrupułów kuzyn Jonathan, który ucieka się dopodstępu, chcąc przejąć kontrolę nad imperium Harte’ów. Jego intrygi zmuszają Paulę do walki oocalenie rodzinnego majątkui szczęście swojejrodziny.PrologPaula opuściła Pennistone Royal tuż przed świtem.Gdy przejeżdżała przez wysoką żelazną bramę i skręcała w lewo, ku wrzosowiskom, panowała jeszcze głęboka noc, kiedyjednak wydostała się na szosę przecinającą pasmo Gór Penińskich, niebo zaczęło już blednąc.Szarość antracytu z wolna ustępowała miejsca barwie ametystu i chłodnej zieleni, a na dalekim widnokręgu, gdzie czarnamasa wrzosowisk stykała się z niebem, srebrzyły się już pierwsze drżące promienie słońca. O tej dziwnej, niesamowitejgodzinie, zagubionej gdzieś na granicy dnia i nocy, milczące bezkresne wrzosowiska wydawały się jeszcze bardziej złowrogieniż zwykle. Nagle słońce wytrysnęło zza wzgórz, oblewając świat potokami olśniewającego krystalicznego światła,charakterystycznego dla tej części Anglii. Wstał dzień. Paula spuściła szybę i wciągnęła haust powietrza, potem wsparła sięplecami o miękkie oparcie i dodała gazu. Wpadające do środka powietrze było ostre i chłodne, lecz tu, na nagich, smaganychwiatrem wzgórzach, było zawsze zimno, bez względu na porę roku. Paula nie miała wątpliwości, że dzień będzie równieskwarny i duszny jak poprzednie —cieszyła się, że udało jej się wyruszyć do Fairley o tak wczesnej porze.Sierpień dobiegał już końca i stoki wzgórz okrywał wspaniały kobierzec kwitnących wrzosów. Dzikie pustkowia, posępne inieprzyjazne przez większą część roku, tego ranka olśniewały swym pięknem. Jak okiem sięgnąć ciągnęło się rozkołysane,falujące na wietrze morze purpury i fioletu. Wiedziona nagłym impulsem Paula zatrzymała samochód i wysiadła. Rozejrzałasię dookoła, napawając się otaczającym pięknem. Widok był niezwykły... oszałamiający. Nagłe wzruszenie ścisnęło ją zagardło. Wrzosowiska babci, wyszeptała, myśląc o Emmie Hartę. Kocham je tak samo jak ona... Tak jak nauczyły się je kochaćmoje córki, Tessa i Linnet.Przez chwilę stalą przy samochodzie, chłonąc wzrokiem krajobraz i wsłuchując się w zalegającą wokół ciszę. Do jej uszudochodziły przenikliwe trele słowików kołujących po błękicie nieba, pluskanie strumyka spływającego po kamienistymzboczu... W przejrzystym rześkim powietrzu czuło się zapach wrzosu i czarnych jagód, mchu i paproci. Na chwilę przymknęłaoczy, wracając myślą w przeszłość, a potem podniosła głowę i spojrzała w górę. Po porcelanowym błękicie nieba płynęłylśniąco białe puszyste obłoczki. Zanosi się na ładną pogodę, pomyślała z uśmiechem. W taki piękny dzień jak dzisiaj żadnemiejsce na świecie nie może się równać z wrzosowiskami. Tak długo już tu nie byłam... o wiele za długo. Tu są moje korzenie.Postała jeszcze chwilę, poddając się przemożnej fali wspomnień, która unosiła ją daleko w przeszłość...Wreszcie odwróciła się, wsiadła z powrotem do swojego aston martina i ruszyła w dalszą drogę. Po godzinie jazdy krętągórską drogą dotarła do położonej w dolinie małej wioski Fairley. O tak wczesnej porze na ulicach nie było jeszcze żywegoducha. Zajechała przed normański kościółek z szarego kamienia, z masywną kwadratową wieżą i witrażowymi oknami,wysiadła i okrążywszy samochód, otworzyła przednie drzwi. Na wolnym siedzeniu pasażera leżało tekturowe pudło.Wyjęła z niego donicę z kwiatami i zatrzasnęła drzwi kolanem. Z donicą w rękach przeszła przez cmentarną bramę.Brukowana alejka prowadziła do ustronnego zakątka w samym rogu cmentarza. Tu, pod omszałym kamiennym murem, wmiejscu, gdzie stary sękaty wiąz rozpościerał swoje powykręcane gałęzie, leżało kilka nagrobków. „Emma Harte" — głosiłnapis na płycie z ciemnozielonego marmuru, a pod spodem daty: 1889—1970.Jedenaście lat temu, myślała Paula. Dziś mija jedenasta rocznica jej śmierci. Kiedy ten czas przeleciał? Mam wrażenie, jakbydopiero co była z nami, niespożyta, tryskająca energią, komenderująca nami wszystkimi, jak to ona...Zbliżywszy się do grobu, przyklękła, postawiła kwiaty na płycie, po czym wyprostowała się i znieruchomiała z ręką nanagrobku, błądząc wzrokiem po wierzchołkach dalekich wzgórz. Na jej twarzy osiadł wyraz zadumy i przez dłuższą chwilęstała tak, zatopiona w myślach. Muszę coś zrobić, babciu, coś drastycznego, z czego chyba nie byłabyś zadowolona. Ale jestempewna, że zrozumiałabyś motywy tej decyzji... Pragnienie stworzenia czegoś, co byłoby wyłącznie moim dziełem. Na moimmiejscu postąpiłabyś dokładnie tak samo, wiem o tym. I uda mi się... Musi mi się udać!Donośne bicie dzwonu raptownie wyrwało Paulę z zamyślenia. Odwróciwszy się od grobu Emmy, przesunęła wzrok popozostałych nagrobkach. Jej oczy spoczęły na dwóch szarych płytach... David Amory... Jim Fairley... Jej ojciec i jej mązspoczywali tu od dziesięciu lat. Obydwaj umarli o wiele za młodo. Dawny, znajomy ból odezwał się w jej sercu z taką siłą, że ażsię zdumiała. Szybko przezwyciężyła słabość, obróciła się na pięcie i podążyła z powrotem brukowaną aleją, strząsając z siebiesmutne wspomnienia. Życie należy do żywych, napominała się w duchu. Tak zawsze mówiła Emma.Raz jeden zwolniła kroku, gdy mijała prywatną część cmentarza, wydzieloną żelaznymi prętami. Leżeli tam przodkowieJima — Adam i Adele... Olivia... Gerald... Iluż Fairleyów spoczywało na tym starym cmentarzu, i ilu Harte'ow... Dwie rodziny,których losy splatały się w przedziwny sposób od tylu pokoleń. Wiązała je zajadła walka... miłość i nienawiść... namiętność izemsta... a wreszcie śmierć. Teraz Fairleyowie i Harte'owie leżeli razem w cieniu wzgórz, pogodzeni na wieki w tej łaskawej,dobrotliwej ziemi.Furtka zamknęła się za nią z trzaskiem. Paula przeciągnęła się, rozprostowała ramiona i zdecydowanym, pewnym krokiemskierowała się do samochodu. Całą jej postać przenikała nowa energia i determinacja.Wsiadła do samochodu i wygodnie usadowiła się na siedzeniu, wiedząc, że czeka ją długa droga. Kaseta leżałaprzygotowana na przednim siedzeniu, tam, gdzie położyła ją przed wyjazdem z domu. Wsunęła ją do magnetofonuwbudowanego w deskę rozdzielczą i nacisnęła guzik. Z głośników popłynęły tonySymfonii JowiszowejMozarta, głębokie,bogate, przepojone żywiołową, nieokiełznaną radością życia i — jak się Pauli zdawało — upajającą nadzieją. Taśma —najnowsze nagranie Herberta von Karajana i Filharmoników Berlińskich — była prezentem od Tessy; dostała ją przedkilkoma tygodniami. Paula przymknęła oczy, dając się porwać rozkołysanemu, śpiewnemu nurtowi allegro. Po pewnym czasieponownie otworzyła oczy, włączyła motor i zjechała ze wzgórza ku szosie na Bradford. Po upływie pół godziny dotarła doautostrady prowadzącej na południe, do Londynu. Nie było dużego ruchu, jedynie pojedyncze samochody i niemal żadnychciężarówek. Jeśli nadal dopisze jej szczęście, już za cztery godziny zasiądzie za biurkiem w swoim gabinecie przyKnightsbridge.Wbiła oczy w szosę i nacisnąwszy pedał gazu, rozwinęła wielką szybkość.Melodia rosła i potężniała, osiągnęła punkt kulminacyjny, opadła i znów wzbiła się w górę, unosząc ze sobą zasłuchaną,urzeczoną Paulę. Serce uderzało jej coraz mocniej, radośniej, umysł pracował z niezwykłą jasnością, a myśl bujała swobodniejak ptak, ogarniając coraz to nowe horyzonty. Przekonanie o słuszności obranej drogi wzbierało w niej z każdą chwilą, aż stałosię niezłomną pewnością. Nacisnęła pedał do oporu. Aston martin pomknął naprzód jak strzała, niemal nie dotykając ziemi.Cieszyło ją prowadzenie tej bezbłędnie skonstruowanej maszyny, posłusznej każdemu drgnieniu jej ręki... Czuła, że doskonalepanuje nad kierownicą, nad sobą samą, nad przyszłością. Jej ambitny plan dojrzał do wykonania. Był gotowy wnajdrobniejszych szczegółach... zapięty na ostatni guzik. Nie będzie dłużej zwlekać. Wszystko pójdzie dobrze... Nic niepokrzyżuje jej zamiarów.Ko ch anko wie i ob cy1Paula weszła do swojego prywatnego gabinetu w londyńskim domu towarowym zwykłym szybkim, energicznym krokiem iwyjąwszy z dyplomatki kilka teczek, usiadła za starym szerokim biurkiem stojącym w rogu pokoju. W tym samym momenciewzrok jej padł na ciemnożółtą kopertę opartą o podstawę staroświeckiej porcelanowej lampy. Ktoś musiał doręczyć jąosobiście, i to całkiem niedawno. „Do rąk własnych" — przeczytała, z miejsca rozpoznając śmiały, zamaszysty charakterpisma. Z miłym dreszczykiem podniecenia sięgnęła po kopertę, rozcięła ją małym złotym nożykiem o rękojeści wykładanejjaspisem i wyjęła złożoną kartkę papieru. Widniało na niej zaledwie kilka zdań:Dziś wieczorem w Paryżu. Masz miejsce wsamolocie British Airways, lot 902, godzina 18.00. Czekam niecierpliwie. Tam gdzie zwykle. Nie zrób mi zawodu.Paula ściągnęła brwi. Rozkazujący, pewny siebie ton listu trochę ją rozdrażnił i przyćmił uprzednią radość. Jasne, że niepojedzie. W żadnym wypadku. Musi — to znaczy chce — spędzić weekend z dziećmi, tak jak to sobie wcześniej zaplanowała.Ściskając list w garści, rozsiadła się w fotelu i utkwiwszy wzrok w przeciwległej ścianie, wpadła w zadumę. Apodyktyczny,zarozumiały pyszałek, myślała zirytowana. Wyobraża sobie, że ochoczo rzucę wszystko, gdy tylko kiwnie palcem. Na jej ustachzaigrał mimowolny uśmieszek. Niespodziewanie poczuła, że to bezczelne zaproszenie ją bawi i ma wielką, ale to wielką ochotęje przyjąć. Przyznaj, że z rozkoszą spędziłabyś ten tydzień w Paryżu... razem z nim, szepnęła. Racja, ale to nie pierwsza i nieostatnia przyjemność, którą musisz sobie odpuścić, skarcił ją natychmiast inny głos, dobiegający z głębi jej świadomości.Znowu się uśmiechnęła, tym razem trochę cierpko, przypominając sobie, że nigdy, pod żadnym pozorem nie wolno jejfolgować własnym zachciankom. Równie dobrze mogła marzyć o gwiazdce z nieba! Obowiązek przede wszystkim. EmmaHartę konsekwentnie wbijała jej do głowy tę maksymę, odkąd była małą dziewczynką... Aż nazbyt gruntownie ikonsekwentnie, myślała czasem Paula w skrytości ducha. Babcia uczyła ją, że bogactwo i wysoka pozycja społeczna sąnierozerwalnie związane z wielką odpowiedzialnością, od której nie wolno się uchylać bez względu na koszty osobiste. Pauladobrze przyswoiła sobie tę lekcję i było nad wyraz mało prawdopodobne, aby teraz, w wieku trzydziestu sześciu, a raczejprawie trzydziestu siedmiu lat charakter jej miał ulec nagiej przemianie.Wyprostowała się w fotelu i z niedosłyszalnym westchnieniem wsunęła list z powrotem do koperty. Perspektywaromantycznego sam na sam z ukochanym i niezmiernie frapującym mężczyzną była bez wątpienia bardzo kusząca, alekompletnie nierealna. Nie, nie pojedzie do Paryża. Wyrzeknie się dwóch dni miłości, przyjemności i zabawy i zajmie siędziećmi, jak na dobrą matkę przystało. Jest im potrzebna, ostatecznie nie widziały jej już cale dwa tygodnie. Co prawda jegoteż od dawna nie widziała...— A niech to szlag! — mruknęła na głos, żałując, że w ogolę wpadł na pomysł wysłania tego wariackiego listu.Zamącił jej tylko w głowie, i to właśnie w czasie, gdy nie mogła sobie pozwolić nawet na najmniejsze roztargnienie.Nadchodzące miesiące miały mieć naprawdę decydujące znaczenie.Zadzwonię do niego później i powiem, że nie przyjadę, zadecydowała.No i trzeba odwołać rezerwację... Najlepiej od razu.Wyciągnęła rękę, ale telefon rozdzwonił się, zanim zdążyła go dotknąć.— Halo? — odezwała się, podnosząc szybko słuchawkę i zerkając kątem oka na drzwi, przez które właśnie wchodziła jejasystentka Jillian z filiżanką kawy w ręce.— Halo, Paulo, to ja — usłyszała głos kuzyna Aleksandra. — Szukałem cię w domu towarowym w Leeds, tymczasemokazało się, że właśnie wtedy, kiedy ja zdecydowałem się tu zajrzeć, i to po raz pierwszy od nie wiem jak dawna, ty wyjechałaśdo Londynu.— Sandy, kochany, tak mi przykro! — wykrzyknęła, zakryła mikrofon dłonią i cicho podziękowała Jillian, która postawiłaprzed nią kawę, uśmiechnęła się i zniknęła.— Byłeś w Yorkshire wczoraj wieczorem? — ciągnęła Paula.— Tak, dotarłem tam około wpół do siódmej.— O tej porze byłam jeszcze w sklepie, Sandy. Szkoda, że nie zadzwoniłeś. Mogliśmy zjeść razem kolację.— Nie, musiałem jak najwcześniej wyjechać do Nutton Priory. Mój zarządca wyjeżdża dzisiaj na urlop i mieliśmy wielespraw do obgadania.— Aleksander chrząknął głośno. — Byłaś dziś rano na grobie babci... To twoje kwiaty, prawda Paulo?— Tak — odrzekła miękko. — Zajrzałam tam bardzo wcześnie, w drodze do Londynu.— Wygląda na to, że minęliśmy się o włos — zaśmiał się słabo. — Najwyraźniej nie było nam sądzone się spotkać. No cóż...moja strata.Paula kochała kuzyna i żadna zmiana jego nastroju nie uchodziła jej uwagi. Teraz usłyszała w jego głosie coś dziwnego, coś,co wzbudziło jej instynktowny niepokój.— Co się stało, Sandy? — spytała szybko. — Masz jakieś problemy, prawda?Zawahał się przez ułamek sekundy, po czym wykrzyknął dziarsko:— Ależ skąd! Po prostu pomyślałem sobie, że miło byłoby zjeść razem lunch. Nie widziałem cię od wielu tygodni. Wiem, żejesteś piekielnie zajęta, ale brak mi naszych spotkań, staruszko.Paula czujnie wsłuchiwała się w brzmienie głosu kuzyna, lecz tym razem nie uchwyciła owej szczególnej nuty. Jego ton byłzupełnie normalny, spokojny i opanowany jak zawsze.— Mnie również, Sandy — powiedziała. — To lato było rzeczywiście dość męczące. Musiałam bez przerwy kursowaćmiędzy południem Francji a Londynem, żeby pilnować interesów. Aha, słuchaj, Sandy, dobrze się składa, że dzwonisz. Już oddawna chciałam z tobą poważnie porozmawiać.— Wzięła głęboki oddech i podjęła nieco surowszym tonem:— Jestem na ciebie wściekła, Sandy. Tego lata prawie w ogóle nie zajrzałeś do Cap Martin, a to w końcu twój dom, namiłość boską! Poza tym naprawdę uważam, że...— Nie jesteś jedyną osobą, która pracuje na życie!— odparował, a po chwili dodał: — Ja też miałem ostatnio urwanie głowy, więc proszę cię, moja kochana, nie zrzędź. Emilydoszła w tym do perfekcji i muszę powiedzieć, że zaczyna mi grać na nerwach.— Twoja siostra uważa, że za ciężko pracujesz. Chciałaby, żebyś nauczył się podchodzić do życia trochę bardziej na luzie.Żebyś przestał się zamęczać. Muszę powiedzieć, że zgadzam się z nią w zupełności.— Wybierasz się do willi na ten weekend, prawda? — zagadnął Aleksander, ignorując uwagi Pauli i jej karcący ton.— Tak. Lecę do Nicei jutro o dziewiątej, a wracam w poniedziałek rano. Sandy! Właśnie wpadł mi do głowy świetnypomysł! Jedźmy razem. Będzie wspaniale, zobaczysz! Poza tym dzieci strasznie się ucieszą i Emily także.— Naprawdę nie mogę ruszyć się w najbliższych dniach z Nutton Priory. Słowo honoru, Paulo. Z radością bym z tobąpojechał, ale mam zbyt wiele spraw do załatwienia w majątku. Wiesz co, umówmy się na lunch we wtorek — dorzucił znagłym ożywieniem.— O Boże, nie mogę — jęknęła. — We wtorek rano wyjeżdżam do Nowego Jorku, a pod koniec tygodnia lecę stamtąd doSydney. Nie będzie mnie przez cały wrzesień.— Rozumiem.W jego głosie zabrzmiało tak dotkliwe rozczarowanie, że Paula wykrzyknęła pośpiesznie:— Wiesz co? Umówmy się na konkretny dzień w październiku, i to od razu.— Mówiąc to, otworzyła kalendarz i szybko przerzuciła kilka stron. — Co powiesz na pierwszą środę miesiąca?— Na pewno będę wolny, ale pozwól, że jeszcze sprawdzę w kalendarzyku. Poczekaj moment.Dobiegł ją stuk odkładanej słuchawki. Paula podniosła do ust filiżankę i upiła mały łyk kawy. Za parę sekund znowuusłyszała rześki, pogodny głos Sandy'ego:— Droga wolna, kochanie. Do zobaczenia w październiku. Bardzo się cieszę.— Ja także. I, Sandy...— Tak?— Uważaj na siebie.— Ty też, Paulo. Pozdrów wszystkich w willi.Odłożywszy słuchawkę, Paula siedziała przez chwilę ze zmarszczonym czołem i wzrokiem wbitym w telefon. Popijaławolno kawę, myśląc uporczywie o kuzynie.Opanowały ją spóźnione i dotkliwe wyrzuty sumienia, że tego lata nie zadała sobie więcej trudu, by skłonić go doprzyjazdu na Riwierę. Teraz wakacje już prawie minęły. Co prawda, jej namowy prawdopodobnie i tak nie odniosłyby żadnegoskutku. Ostatecznie Emily suszyła bratu głowę od samej Wielkanocy, próbując wszelkich możliwych podstępów i sztuczek, abytylko zwabić go do Favioli. W rezultacie przyleciał tam dwa razy, lecz na bardzo krótko i ewidentnie jedynie po to, żebysprawić przyjemność siostrze. Było to oczywiste zarówno dla niej samej, jak i dla Emily.Niemniej czuła się winna. Teraz dopiero dotarło do niej, że ostatnio bardzo zaniedbywała Aleksandra. W minionym rokumiała taki nawał pracy, tyle spraw i obowiązków, że zostawało jej bardzo niewiele czasu dla przyjaciół. Biedny Sandy równieżpadł ofiarą bezlitosnego tempa pracy, jakie sobie narzuciła. Nie dało się ukryć: zbywała go, i to od nie wiadomo jak dawna.Może właśnie dlatego jego głos brzmiał tak dziwnie? Nie, z pewnością nie dlatego. Osobliwa nuta, której była pewna, wcalesobie nie uroiła, świadczyła po prostu o zdenerwowaniu. A może o przemęczeniu? Nie, chyba raczej o zaniepokojeniu. Tak, tobyło to: niepokój. Coś jest nie w porządku, i to bardzo, uświadomiła sobie Paula nagle i serce jej zamarło. Z Sandym dzieje sięcoś zdecydowanie niedobrego. Owładnął nią irracjonalny, dławiący lęk. Pod wpływem tego osobliwego uczucia gwałtowniewyprostowała się w fotelu i znieruchomiała, usiłując odgadnąć co u licha, mogło tak strasznie zaniepokoić jej kuzyna.Marszcząc brwi, błyskawicznie przebiegła myślą wszystkie możliwe powody. Nie mógł mieć poważniejszych problemów zHartę Enterprises. Emily wiedziałaby o tym i powiedziałaby jej na pewno. Sandy cieszył się dobrym zdrowiem. Z pewnościąnie miał kłopotów finansowych. Kobiety? Jeśli wierzyć Emily, która wiedziała wszystko o wszystkich członkach rodziny, nieinteresował się obecnie nikim szczególnym, ale jak się zdaje, łatwo mógłby się postarać o damskie towarzystwo, gdyby tylkotego zapragnął. Nie prowadził zbyt ożywionego życia towarzyskiego, ale również i to było sprawą świadomego wyboru.Obecnie taki styl życia najwyraźniej mu odpowiadał.Musi często czuć się samotny, dumała Paula, żałując po raz nie wiadomo który, że Sandy nie ożenił się ponownie. Pośmierci Maggie, przysypanej lawiną w Chamonix, był kompletnie zdruzgotany. Przez długi czas zdawało się, że nigdy nieotrząśnie się z rozpaczy. Potem powoli odzyskał wewnętrzną równowagę i pozornie stanął na nogi. Mimo to odnosiło sięnieodparte wrażenie, jakby mozolnie odbudowując swoje rozbite ja", poskładał wszystkie elementy w całkowicie odmiennysposób. Nigdy już nie wydawał się tym samym człowiekiem co dawniej. Co prawda ta lawina zmieniła w jakimś stopniukażdego z nas, myślała Paula. Chociażby Philipa. On także był owego feralnego dnia na stoku, lecz przeżył — jako jeden jedynyz całej rodziny. A mama, która straciła męża? Ja sama straciłam ojca i moje dzieci również straciły ojca. Tak, lawina zasiaławśród nas prawdziwe spustoszenie, okaleczyła nas wewnętrznie, i to w nieodwracalny sposób. Od tamtej pory wszyscyznacznie zdziwaczeliśmy.Ze mną na czele, roześmiała się bezgłośnie, próbując otrząsnąć się z niewytłumaczalnego niepokoju o kuzyna. Czyprzypadkiem nie była zwyczajnie przeczulona? Ostatecznie przyjaźniła się serdecznie z Sandym od samego dzieciństwa.Gdyby rzeczywiście miał jakieś poważne zmartwienie, nie ukrywałby go przed nią. Tak, to zwykłe przywidzenie, orzekłastanowczo. Zachowuję się kompletnie irracjonalnie — najwyższy czas z tym skończyć.Jej spojrzenie wróciło ku papierom rozłożonym na biurku.Od razu zauważyła, że nie ma wśród nich niczego szczególnie pilnego, i odetchnęła z ulgą. Problemy, które pojawiały się wpiątki, z reguły psuły jej cały weekend. Zimą nie miało to jeszcze tak wielkiego znaczenia, ale latem, gdy dzieci wracały dodomu z internatów, sprawa przedstawiała się znacznie poważniej. Lorne i Tessa przywiązywali ogromną wagę do weekendówz mamą, strzegli ich zazdrośnie i buntowali się, gdy w te dni coś odciągało ją od domu, zresztą podobnie jak ona sama.Przejrzawszy poranną korespondencję i szczegółowy projekt przebudowy salonu mody, opracowany przez Jillian, Paulasprawdziła listę zamówień, a następnie sięgnęła po teleksy. Wszystkie nosiły podpis Magdaleny 0'Shea, jej osobistej asystentkiz nowojorskiego domu towarowego. Nadeszły poprzedniego dnia późnym wieczorem i tylko jeden wymagał odpowiedzi.Paula sięgnęła po żółty blok listowy i szybko skreśliła brudnopis odpowiedzi. Następnie otworzyła najgrubszą z teczekprzywiezionych z Yorkshire i wyjęła leżący na wierzchu arkusz papieru. Obecnie naprawdę interesowało ją tylko to jedno:najważniejsze punkty jej wspaniałego, mistrzowskiego planu. Od tej pojedynczej kartki zależało tak wiele... cała przyszłość.Zaczęła czytać uważnie, zapisując dodatkowe uwagi w żółtym bloku i już po paru minutach praca tak ją pochłonęła, żeresztki niepokoju o kuzyna wywietrzały jej z głowy. A jednak wiele miesięcy później miała przypomnieć sobie ten dzień. Jakżegorzko wyrzucała sobie potem, że nie zaufała intuicji, nie starała się skłonić Sandy'ego, by zwierzył jej się ze swoichproblemów. Gdyby dowiedziała się wcześniej, nie potrafiłaby wprawdzie zapobiec temu, co nieuchronne, lecz przynajmniejmogłaby odwołać wyjazd. Już sama jej obecność byłaby dla niego pewną pociechą. Ale tego upalnego ranka w sierpniu 1981roku Paula nie mogła w żaden sposób przewidzieć przyszłości. Zdążyła już stłumić w sobie niejasne, lecz wyraźne przeczucienadciągającego nieszczęścia, które nawiedziło ją podczas rozmowy z kuzynem. Paula, podobnie jak przedtem jej babka,posiadała rzadki i godny pozazdroszczenia dar zamykania oczu na wszystko, co przeszkadzało jej w skupieniu się nainteresach. Posłużyła się nim również i w tym przypadku. Pochylona nad biurkiem, z wzrokiem wbitym w leżący przed niądokument, wkrótce zapomniała o całym świecie, bez reszty pochłonięta pracą.Dwadzieścia minut później Paula wreszcie podniosła głowę, spięła zapisane arkusze zszywaczem i włożyła je do teczkirazem z pojedynczą, tak bardzo ważną kartką papieru. Następnie starannie zamknęła teczkę w środkowej szufladzie biurka,gdzie miała pozostać przez cały weekend. Przez ułamek sekundy siedziała z kluczem w dłoni, uśmiechając się z poczuciemzwycięstwa i zadowolenia z siebie, po czym pieczołowicie schowała go do dyplomatki. Tak, tym razem pomyślała o wszystkimi żadna okoliczność nie będzie w stanie jej zaskoczyć. Odepchnąwszy fotel od biurka, wstała, przeciągnęła się i przeszła przezpokój, czując przemożną potrzebę ruchu. Po tylu godzinach siedzenia, najpierw za kierownicą, a potem tutaj, za biurkiem,ciało jej było kompletnie zdrętwiałe. Przystanęła przy oknie, rozchyliła zasłony i wyjrzała na Knightsbridge. Chyba jeszczenigdy nie było tu takich korków, zauważyła machinalnie. Co prawda piątki są zwykle koszmarne, zwłaszcza w lecie.Paula odwróciła się od okna i powiodła wzrokiem po pokoju. Po jej twarzy przemknął wyraz uznania i dumy. Odnajwcześniejszego dzieciństwa kochała ten gabinet i czuła się w nim jak u siebie w domu. Po śmierci babci pozostawiławszystko w stanie praktycznie nietkniętym, jeśli nie liczyć kilku osobistych pamiątek i fotografii dzieci. Gabinet znaczniebardziej przypominał salon w tradycyjnym angielskim dworze niż pomieszczenie służbowe, i to stanowiło jego największyurok. Ten nieco zaskakujący efekt byt w pełni zamierzony. Urządzając wnętrze prawie sześćdziesiąt lat wcześniej, Emmaświadomie zrezygnowała z typowego i prozaicznego wyposażenia biura, na korzyść autentycznych siedemnastowiecznychmebli z epoki króla Jerzego i bezcennych płócien ze szkoły angielskiej. Barwne obicia kanap i foteli — z klasycznegodrukowanego kretonu, podobnie jak zasłony przy oknach — żywo odcinały się od ścian wyłożonych jasną sosnową boazerią,zaś stare porcelanowe lampy i inne kosztowne drobiazgi potęgowały atmosferę wytwornej elegancji. Dobry smak byłwidoczny w każdym szczególe. Sam pokój był przestronny i harmonijnie rozplanowany, a do tego miał piękny stary kominekw stylu Adama, gdzie w chłodniejsze dni zawsze rozpalano ogień. W oczach Pauli gabinet zachował dawny, czarodziejski uroki cieszyła się jak dziecko, gdy goście i interesanci, którzy wchodzili doń pierwszy raz, wydawali okrzyki zachwytu, nie mogącsię nadziwić jego niepowtarzalnej urodzie.Babcia obmyśliła ten pokój dokładnie tak jak trzeba... podobnie zresztą jak wszystko, czego się tknęła, myślała Paula, idącpo przetartym, ale bezcennym kobiercu z Savonnerie i zatrzymując się przed rzeźbionym sosnowym kominkiem. Podniosłagłowę i spojrzała na wiszący nad nim portret Emmy z lat młodości. Wciąż jeszcze odczuwała jej brak, chwilami bardzodotkliwie, jednak od dawna już nauczyła się czerpać pociechę z myśli, że Emma żyje nadal... w jej sercu i w jej wspomnieniach.Patrząc na twarz na portrecie, śliczną, delikatną, a zarazem tchnącą niezłomną siłą woli, Paula poczuła przypływ bezbrzeżnejdumy z zadziwiających osiągnięć babki. Zaczynała dosłownie od zera, a stworzyła jedno z największych imperiów handlowychna świecie... Jakże nieprawdopodobną odwagę musiała mieć, kiedy była w moim wieku. Ja też muszę być odważna, silna izdecydowana. Nie wolno mi się wahać — moje plany muszą się powieść... Tak samo jak powiodły się jej plany. Myśli Pauliposzybowały w przyszłość, ku nowym zadaniom, i serce przepełniło się uczuciem radosnego podniecenia. Raptemprzypomniała sobie, że jeszcze nie pozałatwiała bieżących spraw, i wróciła za biurko. Nacisnęła guzik interkomu.— Jill?— Tak, Paulo?— Czy przyniesiono moje rzeczy z samochodu?— Owszem, już jakiś czas temu, ale nie chciałam ci przeszkadzać. Mam je teraz przynieść?— Bardzo cię proszę.W okamgnieniu w uchylonych drzwiach pojawiła się ruda głowa Jillian. Spiesznym krokiem weszła do gabinetu, trzymającw jednej ręce torbę podróżną, a w drugiej walizkę Pauli. Wysoka i wysportowana, radziła sobie z tymi bagażami z największąłatwością.— Zaniosę je do garderoby — oznajmiła, znikając w drzwiach sąsiedniego pokoju.— Dzięki — mruknęła Paula. — Usiądź na chwileczkę, dobrze? — dodała, gdy jej asystentka wróciła do gabinetu.— Chciałabym z tobą omówić parę spraw.Jillian skinęła głową, usiadła w fotelu po drugiej stronie biurka i utkwiła bystre brązowe oczy w twarzy Pauli. W jejspojrzeniu malowały się podziw i sympatia. Pracowała dla Pauli od przeszło pięciu lat, lecz wciąż jeszcze pozostawała podsilnym wrażeniem nieprawdopodobnej energii, dynamizmu i wytrzymałości szefowej. Kobieta siedząca naprzeciw niej byłaistnym wulkanem energii, a przy tym miała wyjątkowego nosa do interesów i wrodzoną zdolność podejmowania szybkichśmiałych decyzji. Ci pracownicy domu towarowego, którzy jeszcze pamiętali legendarną Emmę Hartę, twierdzili, że jabłkopadło niedaleko od jabłoni. Jillian wierzyła im bez zastrzeżeń — Paula istotnie musiała odziedziczyć te tak podziwiane przeznią cechy po słynnej założycielce sieci domów towarowych Hartę. Tak, to wszystko kwestia genów, myślała teraz,przyglądając się Pauli ukradkiem.— O, znalazłam twój projekt przebudowy salonu mody — rzekła Paula, wyławiając parę spiętych kartek spośródzalegających biurko dokumentów.Jillian wyprostowała się w fotelu i spojrzała na szefową z wyrazem żywego zainteresowania zmieszanego z niepokojem.— Mam nadzieję, że to co napisałam, ma sens?— Jak najbardziej. Wszystkie twoje sugestie są świetne, nie mam nic do dodania. Możesz natychmiast ruszyć z remontem, a [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki

: 3.Deveraux Jude - Wiedźma, Deveraux Jude - Saga rodu Montgomerych

: 2013 03 03(2), 2 najlepsze z chomika JAROSŁAW KACZYŃSKI